Als je een droevig liedje kent hou je er ergens wel van dat de vaak verzwegen emoties eindelijk uitgeschreeuwd horen. We kennen allemaal wel droevige liedjes over liefdesverdriet en verlies. Maar voor mij is dit het droevigste lied ooit.
Het is 1982 op Kaua, een eiland vlak voor Hawai. In dat jaar wordt officieel bevestigd dat de Kaua-'O'o' vogel uitgestorven is. De orkaan Iwa was er teveel aan en dus stierf het allerlaatste vrouwtje. Nooit meer zouden ze erna nog de prachtige zang horen van deze kleine vogeltjes.
Een aantal jaar daarvoor, in het jaar 1975, bezochten de twee ornithologen (specialisten in vogelkunde) het Alakaimoerasbos voor de vogeltjes te fotograferen en te filmen. Ze hebben het laatste mannetje kunnen filmen.
Het mannetje schreeuwt om een vrouwtje. Maar hoe hard hij ook zingt, er zal niemand komen. De rest is uitgestorven. Dat mannetje zal nooit weten waarom hij alleen was, maar hij had wel degelijk het besef dat hij de enigste was. Hij verliest de hoop en je hoort hoe hij de hoop verliest. Het geluid zwakt af tot het stopt. Want hij sterft van eenzaamheid.
Een kunstenaar heeft deze geluidsopname verspreid en dus is de zang van de Kaua 'O'o' vogel toch nog van vergetelheid gered. De opname is al meer dan 30 jaar oud maar ontroert nog steeds iedere generatie.
Want eerlijk is eerlijk: deze zang is een pijnlijke noodkreet die in een sisser afloopt.
Laat dit een les zijn dat we de habitat van elk dier moeten blijven respecteren. De vogel is gestorven door het introduceren van varkens en ratten. Verder vermoeden deskundigen dat ingevoerde soorten steekmuggen parasitaire ziekten verspreiden zoals vogelmalaria en vogelpokken.
Dit was een post om ons allen toch te laten herinneren hoe belangrijk de natuur wel niet is en zijn creaturen. Wij hebben de natuur nodig, maar de natuur ons niet. Hoe hard dat ook klinkt, blijft dit wel de sterkste waarheid.
Mua