Hallo iedereen! <3✋
Nog eens op zo'n korte tijd een review. Tijdens die Lockdown heb ik geweldig veel leesvoer aangeschaft en dat vraagt om te reviewen!
Ik wil alvast begin met twee oudere dichtbundels die jammer genoeg naar de achtergrond zijn gesukkeld. 😔
- Het uur van de wolf - Antoon Van den Braembussche
Ze zijn gevoelig en teder de gedichten. De dichter gebruikt ook vaak de biologie van het menselijk lichaam als inspiratiebron. Hij vertelt in vloeiende beeldspraken over de verbinding van spieren, emoties en gevoelige kanten ervan. Aanschaffen deze mini schatkist aan de rijkdom van woordkunst!
Nog een leuk detail dat ik las op de binnenflap: dit boek is gemaakt in samenwerking met een dichter, fotograaf en danseres. Die laatste blijkt dus het model te zijn op elke foto doorheen het boek.
- Bloesems in mijn droom - P.G Buckinx
Hieronder een voorsmaakje van wat je kan verwachten:
Zwevende kindervoeten
Zwevende kindervoeten
in de glans van de voorjaarsmorgen
voor de koninklijke dans:
zo zal het zijn bij uw geboorte,
als gij losbrandt uit de bolster van het lichaam
en wat tot as verteerde
gaat bloeien in het licht
dat woont in kinderogen.
Zo zal het zijn als de tranen drogen
en verstenen tot bloedkoralen
die weggeborgen worden
voor altijd.
De ziel breekt uit klei en het slijk.
Er zijn geen grenzen meer
in mijn koninkrijk.
- Het wolkenreparatieatelier
En dan nu de recentste poëziebundel van de rij. Ik had hiervoor nog nooit van Swanborn gehoord. Nochtans is hij redacteur van Torturca (een tijdschrifst over literatuur en kunst), medewerker van de Volkskrant en heeft hij nog tal van andere boeken geschreven. In de literatuur wereld is hij desondanks niet zo bekend, denk ik. Tenzij je een gedichtenfanaat bent.Peter Swanborn doet me denken aan de onze Vlaamse legende Paul Snoek. Hij is volledig in de ban van de natuur en de eenvoud ervan en beschrijft de simpelste zaken. Bijvoorbeeld hoe er in alles wat je kent langzaamaan barsten kunnen komen. Het ijs, de jeugd, onze dromen en relaties. En veel van zijn gedichten hebben een tedere stijl met aardig veel oog voor detail en woorden die (in de volksmond gezegd) goed 'bekken'.
Hieronder een gedicht van hem als voorbeeld.
Craquelé
Het glazuur transparant en aan de oppervlakte gaaf, zoeken onderliggende barsten zijwegen, vertakkend als ijs onder dun water. Ik weet: deze kom stamt van
voor mijn tijd. Dagelijks was ik hem af, maar waar hij eerst? Wie hield hem vast om winterhanden te warmen? Geen idee, tot ik op een ochtend ontbijt
maak, de kom uit de kast pak en door het ijs zak. Aan de keukentafel schenkt moeders hand verse koffie in, roert en roert , terwijl ze zelfverzonnen psalmen zingt.
Wat ook nog leuk om te weten is dat hij bij het poëzietijdschrift Tortuca heeft gewerkt. Helaas zijn ze na 20 jaar moeten stoppen wegens te weinig menskracht en tijd. De overgebleven bundels zijn wel op hun website te koop voor €3 per stuk.
- Ik wil een naam van chocola - Querido's poëziespektakel 2
Van heel deze lijst is deze poëziebundel toch de vrolijkste.☺ Het is eigenlijk bedoeld om kinderen te laten onderdompelen in de Utopia der dichtkunst. De meest kindvriendelijke gedichten zijn gebundeld in dit geestige boekje. Soms staan er zelfs gedichten en tekeningen in geschreven door een kind. Als kind was ik hier zo blij mee.
Mijn favoriete gedicht hieruit is van Elma van Haren.
Versje van de dood
Dit is een versje van de dood.
Alle bakkers zijn gesloten,
alle regels liggen bloot.
De bieten zijn gerooid,
van tomaten dikke soep gekookt.
Alles wat naar boven moest,
wil nu naar beneden,
alle paarden zijn bereden,
behalve één,
dat heeft honger en wil brood.
Maar ja, alle bakkers zijn gesloten.
Dit is een versje van de dood.
De was is aan de lijn vergeten.
De zee, zo leeg van boven, ligt
van onderen vol schroot.
De hemel is toegedekt met een zware regendeken.
Familiealbums opgeblazen,
de foto's honderd malen uitvergroot.
Alle films tot gapens toe bekeken,
alle zwerfkatten afgezeken,
behalve één.
Maar ja, alle bakkers zijn gesloten.
Dit is een versje van de dood.
Het koren door de wind plat gestreken,
maar er is aan meel geen nood, want
alle bakkers zijn gesloten en
de aardappels doodgeschoten.
Vogels zwemmen door de lucht,
vissen jammeren op hun poten,
maar God heeft alles glad vergeten.
Hij heeft in zijn tong gebeten.
Langzaam kleurt de aarde rood
en de mensen werken zich te klote,
behalve één,
die heeft honger en eist brood.
Maar ja, nu weet je het wel met dit soort versje!
Het laatste wat ik heb gehoord:
Haast je! Haast je!
Binnenkort start de uitverkoop
voor een plaatsje op Noé's boot.
Als dat geen staaltje dichtkunst is! Ik word op zich al blij als ik een gedicht lees dat niet binnen de herhalende thema's dood, liefde en natuur valt. Geweldig dat Elma volledig buiten de lijnen kleurt en zelfs in een van de laatste regel 'hariger' taal niet schuwt met het woordje klote.
Zouden jullie de dichtenbundels lezen?
Of hebben jullie er al een gelezen?
Groetjes,
Mua