Dag lieverds!✋
Ik heb al eerder gepost (maar dat is écht lang geleden) dat ik zeer graag gedichten schrijf en ook aan gedichten wedstrijden meedoe. Ik zet al mijn gedichten en verhaaltjes op Azertyfactor.Com. Als jullie mijn gedichten willen vinden, tik dan mijn naam Andrea Derese in de zoekbalk blij 'lezen' en jullie vinden alles.
Ik begon met schrijven toen ik 9 jaar was. Ik wou van alles worden: journaliste, documentairemaakster, schrijfster,.. Ik was dus zeer leergierig. Maar op mijn 15 jaar ben ik het serieus gaan nemen. In mijn middelbaar zat ik in een expressieclub waarbij we acteerden, dansten, enz... We kregen eens de opdracht om een talent mee te nemen naar de expressieclub. Er waren er die konden zingen, konden dansen of een instrument konden spelen. En toen besefte ik: maar wat doe ik dan? Ik ging dan op zoek en ben toen beginnen schrijven. Ik ben als een gek beginnen lezen en sindsdien is het als een microbe niet meer voorbij gegaan.
Ik weet het, het is geen vrolijk gedicht. Het is fictief, maar het verhaal op zich is zeer realistisch. Ik wil de ernst van labiliteit aantonen maar niet op een zwarte manier. Er zitten ook minder zware zinnen in die dan weer mooi in evenwicht staan met de andere. Vind ik toch. Maar jullie als lezers oordelen maar zelf omdat iedereen een tekst anders interpreteert. En vaak schrijf ik ook gewoon iets dat mooi klinkt en goed in elkaar zit.
Wat de titel betreft: het gedicht zelf heeft op zich weinig met religie te maken. Het gaat meer over psychologie en de kijk van een ander op een labiel iemand. In benarde situaties klampen sommige er zich wel aan vast als een soort steun. Bij deze deed deze vrouw dat ook.
God is het zuchten moe
Je bent verloren van
jouw tijd.
Een erotische papaver,
een aandoenlijke
snoepdoos,
prinses van de
schaduwkant van de maand
en keizerin van niets.
Jij bent een
losgeslagen flipperkast.
Je grote liefde, een
rodeo koning, is in zijn Cadillac gevlucht naar Las Vegas.
Nu leef je als een
dronken engeltje in de meest verlaten straten.
Want je bent verloren
van de mensheid.
Je leeft in je memoires
van honing en goud,
waarin jullie zaten te
dansen op glanzende tapijten,
onder de kroonluchters van
de hemel,
in suiker witte kleren.
Hij knielde voor jou
neer,
zijne majesteit,
met een bloedende roos tussen
zijn tanden.
Jij zat op je ivoren troon
en speelde
als een onzeker meisje
met je krullen. Met je henna beschilderde handen.
Want je bent verloren
van de liefde.
Je bent mooi. Je gezicht
is geboetseerd uit bloedrode plasticine.
Je grimas is geslepen
tot een tandpastalach.
Maar vanbinnen ben je
een bloemblaadje.
Er leeft een
herfststorm van rozenblaadjes in je hart.
Zo verloren vonden ze
je.
Met wilde vuurrode
haren,
een maansikkelvormig
litteken in de hals,
een bloedende pump
en getatoeëerde
barcodes.
Ze namen je mee en
sloten je op
in een poppenkast van
witte badjassen,
plasma zakjes, koude
kamers en een onzichtbaar hangende doodsklok.
En hoe meer je je begon
te ontbinden,
daar in die kille kamer
tussen dove blinde kinderen,
die de lachende muren
begonnen af te tasten
terwijl jij god hoorde
zuchten. Want god is het zuchten moe.
Laat mij maar weten wat jullie ervan vinden! Op mijn blog staat er aan de rechterkant dat je naar mij een bericht kunt versturen! Hebben jullie een verzoekje over wat ik moet bloggen?
Laat het maar weten!
En voor degene die de afbeeldingen zeer mooi vinden: ze zijn van de Chileense kunstenares (die nu in Londen woont) Luisa Rivera.
Groetjes
Mua!
