Boek review Tijger, tijger - Margaux Fragoso

Hey lieverds!      ***** Magnifiek geschreven

Ik review weer één van mijn favoriete boeken. Een jaar geleden las ik de zeer trieste autobiografie Tijger, tijger van Margaux Fragoso. Het boek heeft mij meerdere keren echt geschokt. Het thema is pedofilie en vertelt het verhaal van hoe de schrijfster in een vrij marginaal en kwetsbaar gezin opgroeit. 

Haar vader heeft een alcoholprobleem en werkt zijn frustraties uit op zijn geesteszieke vrouw die half gedrogeerd is door de medicatie. Margaux en haar moeder ontvluchten zo vaak mogelijk de benarde thuissituatie. Zo gaan ze ooit eens op uitstap naar een zwembad in de buurt. 

Daar ontmoet ze via het spelen met twee jongetjes de vele oudere Peter. Ze vraagt of ze met hem mag spelen. Zij is 7. Hij 51. Het begint eerst allemaal onschuldig met afspreken bij de jongetjes thuis waar hij stiefvader is. Geleidelijk aan weet Peter toch de situatie zachtjes te keren en richt hij zich meer op haar. Hij zegt alles wat ze wil horen, geeft haar alles wat ze wil en doet de dingen met haar die ze wil. Zo neemt hij geleidelijk de rol van de 'goede' vriend, de brave vader en de ideale minnaar...

Dit boek is hard en rauw. Maar het tegelijk ook vloeiend, fris en poëtisch geschreven. Ze heeft een scherp oog voor de droevigste en walgelijkste details maar desondanks is het volgens mij niet de bedoeling van haar om iemand zwart te maken. Ze brand de man die van haar jeugd beroofde niet af. Ze werpt ook geen volledig slecht beeld over haar tirannieke vader. Ik denk dat ze gewoon haar verhaal wou vertellen als getuigenis en in de hoop dat er velen zich in haar ervaringen zouden herkennen.

Ik vond jammer genoeg geen interviews met haar. Wat ik wel vond, en dat is een intriest feit, is dat ze maar 38 jaar is geworden door de diagnose eierstokkanker. Ze was pas haar laatste levensjaren echt gelukkig geweest met haar man en dochtertje.

Maar waarom is er niets gedaan is de vraag? Niet alleen Peter is de schuldige. De school die een sterk vermoede had van de verwassen thuissituatie van Margaux noch de vriendin van Peter die zag dat ze vaak alleen zaten op de slaapkamer (zogezegd om tv te kijken) deden ook maar iets. Zij stelden verder geen vragen wat aantoont van het toppunt van onverschilligheid en egoïsme.

Dit boek is zeker geen vrolijk verhaal, maar de beeldspraak is zo krachtig en teder tegelijk. Ze uit haar ongenoegen over de hele hachelijke situatie zonder ook maar iemand volledig af te branden.

Als je dat, na zoveel barrières kunt, kan ik alleen maar respect opbrengen. Bij deze post wil ik mijn grote bewondering tonen voor de schrijfster die alle moed bij elkaar schraapte voor deze krachtige getuigenis.

Groetjes Mua!